Author: Buak Bangbuathong

เมื่อเสาร์-อาทิตย์ก่อนที่แผนกผมออกไปสัมมนานอกสถานที่กัน วิทยากรเป็นนายทหารระดับพันเอกมาจากกองทัพบก ในช่วงหนึ่งของการสัมมนา วิทยากรตั้งคำถามว่า เรามีเป้าหมายอะไรในชีวิต?

คำถามข้อนี้ผมตอบได้ทันที ไม่ต้องคิดเลย เพราะอยู่ในความคิดมาตลอดเกือบ ๒๐ ปีแล้ว ก็คือ อิสรภาพทางการเงิน

ฟังแล้วอาจจะคิดว่า ไอ้นี่โคตรทุนนิยม บูชาเงิน อยากอยู่สบายๆ ไม่ต้องทำงาน เพราะคนส่วนมากเขาก็อยากมีความสุข อยากให้ครอบครัวมีความสุข อยากให้ร่างกายแข็งแรง ไม่เจ็บไม่ป่วยกัน

เปล่าเลย ผมไม่ได้ตั้งเป้าหมายแบบนี้เพื่อที่จะไม่ต้องทำงาน เอาเข้าจริงผมนึกภาพตัวเองอยู่เฉยๆ ไม่ทำงานไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ผมแค่อยากมีอิสรภาพทางการเงิน เพื่อจะทำงานอะไรก็ได้ที่ผมอยากทำ ไม่จำเป็นต้องทนทำงานที่ไม่อยากทำเพียงเพราะต้องหาเงินไปเลี้ยงชีพ ผมอยากเลือกได้ว่าทีมงานคนไหนที่อยากร่วมงานด้วย ลูกค้าคนไหนที่ผมอยากทำงานด้วย ใครที่ไม่ซิงค์กันก็ขอเถอะ

แน่นอน อยากจะทำอย่างนี้ได้ต้องไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน

การที่ตั้งเป้าหมายไว้อย่างนี้ มันนำไปสู่การปรับแนวคิดและการปฏิบัติอีกหลายอย่างที่ตามมา

ประการแรก ผมรู้อยู่เต็มอกว่า สายงานที่ทำเลี้ยงชีพอยู่นี้ไม่ได้ผลตอบแทนมากมายอะไรเมื่อเทียบกับสายงานอื่น เมื่อเป็นอย่างนี้ ถ้าอยากจะมีอิสรภาพทางการเงินก็ต้องรู้จักอดออม เก็บสะสมและลงทุนให้งอกเงย ซึ่งก็นำไปสู่รูปแบบการใช้ชีวิต (หรือจะเรียกว่า ไลฟ์สไตล์) ที่เรียบง่าย กินง่าย อยู่ง่าย ไม่บ้าแบรนด์ ไม่วัตถุนิยม เลือกซื้อเลือกใช้อย่างคุ้มค่า อาจจะไม่ถึงขนาดคำกล่าวที่ว่า “ถ้าอยู่อย่างจนเราจะไม่จน ถ้าอยู่อย่างรวยเราจะไม่รวย” แต่ก็เป็นคติที่พอจะใกล้เคียง ที่ทำอย่างนี้ก็เพื่อให้ค่าใช้จ่ายในการดำรงชีวิตมันไม่มาก เป้าหมายที่วางไว้จะได้มาถึงเร็วหน่อย

ประการต่อมา ไม่ว่าจะเก็บเงินได้มากแค่ไหน แต่ถ้าสุขภาพมีปัญหา มันจะไปมีความสุขอะไร ทำอะไรก็ไม่ได้ เงินที่มีก็ต้องเอาไปรักษาตัว ทำให้ต้องรักษาสุขภาพกันอย่างจริงจัง ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยออกกำลังกายได้สำเร็จเลย แต่ปีที่แล้วสามารถลุกมาวิ่งตอนเช้าได้ จนตอนนี้ทำได้สม่ำเสมออยู่ตัวแล้ว รู้สึกได้ว่าร่างกายแข็งแรงขึ้น สุขภาพดีขึ้น บวกกับใส่ใจในเรื่องอาหารการกินมากขึ้น กินผักมากขึ้น ลดอาหารที่คอเลสเตอรอลสูงไปบ้าง ลดน้ำอัดลมบ้าง ก็หวังว่าจะช่วยลดโอกาสการเกิดโรคในยามที่สูงวัยกว่าตอนนี้ได้

อีกประการหนึ่งที่ต้องคอยเตือนตัวเองเอาไว้ก็คือ เป้าหมายที่ตั้งเอาไว้มันก็คือความตั้งใจของเรา ซึ่งในบางครั้ง (หรือหลายครั้ง) อาจมีปัจจัยภายนอกที่เราไม่สามารถควบคุมได้มาทำให้มันบิดเบนไปบ้าง ก็อย่าได้ท้อใจ อย่าเพิ่งล้มเลิกไปก่อน มันอาจจะเสียเวลาไปบ้าง มีอุปสรรคบ้าง แต่ถ้าเราตั้งใจจริง อดทนอยู่กับมันจริงๆ วันนึงเราต้องไปถึงเป้าหมายได้แน่ หรือถ้าไม่ถึงมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเท่าไหร่ สำนวนฝรั่งบอกว่า Reach for the moon, even if you miss, you will land among the stars.

เหมือนอย่างเป้าปืนในรูปประกอบข้างบนนั่นแหละ ทุกคนเล็งที่ตรงกลางเป้า แต่ผลที่ออกมาอาจจะหลุดไปบ้าง เฉไปบ้าง ไม่เข้าตรงกลางแต่มันก็ยังได้คะแนนนะ…