ประสบการณ์วิ่งงานเขาชะโงกซูเปอร์ฮาล์ฟมาราธอน ๒๕๖๑

วันอาทิตย์ที่ ๔ พฤศจิกายนที่ผ่านมาไปวิ่งงานเขาชะโงกซูเปอร์ฮาล์ฟมาราธอนมาครับ งานนี้จัดที่โรงเรียนนายร้อยพระจุลจอมเกล้า (นายร้อยจ.ป.ร.) ที่เขาชะโงก นครนายก

งานนี้เป็นงานอินดี้มาก เริ่มตั้งแต่ระยะทาง มี ๑๐ ๑๖ และ ๓๒ กิโลเมตร นอกจากระยะแรกแล้ว ระยะที่เหลือจะฮาล์ฟก็ไม่ฮาล์ฟ จะฟูลก็ไม่ฟูล ก้ำกึ่งมันหยั่งงี้แหละ ต่อมาก็คือ วิธีการสมัคร งานอื่นเขาสมัครผ่านเว็บบ้าง สมัครตามสถานที่ที่กำหนดบ้าง งานนี้สมัครทาง inbox ของ facebook 5555 เอากับเขาดิ (จริง ๆ ก็มีให้สมัครตามสถานที่นะ แต่ถ้าช่วงแรกสมัครทาง inbox อย่างเดียว) แล้วในเพจไม่มีอะไรบอกทั้งนั้น ต้องไล่อ่านเอา คลำทางเอาเอง ประมาณว่าถ้าอยากมาพี่ต้องพยายาม 5555

จุดเด่นของงานนี้ที่น่าจะเป็นที่สุด ยังไม่เห็นที่งานไหน (ถ้ามีก็ขออภัย ฝากแจ้งมาด้วยนะครับ) คือ เป็นงานเดียวที่สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี พระราชทานถ้วยรางวัลและมาพระราชทานถ้วยรางวัลด้วยพระองค์เอง และได้มีการอัญเชิญพระบรมฉายาลักษณ์ของท่านไว้ที่เหรียญที่มอบให้กับนักวิ่งที่เข้าเส้นชัยทุกคน และที่เสื้อนักวิ่งยังมีภาพลายเส้นฝีพระหัตถ์ นอกจากนี้ นักวิ่งยังสามารถเฝ้ารับเสด็จพระองค์ได้อย่างใกล้ชิดอีกด้วย

ในขณะที่เส้นทางวิ่งระยะ ๓๒ กิโลเมตรของงานนี้ก็ขึ้นชื่อเลื่องลือกันมากว่า หากผ่านเนินที่งานนาวิกฯ มาแล้ว ก็สมควรมาลองเนินเขาชะโงกดูบ้าง

ด้วยเหตุผลหลายประการที่ว่ามา ทำให้มีนักวิ่งมาเข้าร่วมงานนี้กว่า ๑๕,๐๐๐ คน มากที่สุดตั้งแต่ที่เคยจัดมา แม้จะจัดชนกันกับงานบางแสน ๔๒ ซึ่งเป็นงานใหญ่ระดับประเทศอีกงานนึงก็ตาม

จากที่ได้ไปวิ่งมา ขอคอนเฟิร์มว่า เส้นทางวิ่งของงานนี้ดีจริง ปล่อยตัวมาได้สองกิโลฯ ก็เจอเนินแรก เนินชัน ๆ ยาว ๆ พอขึ้นสุดขาลงก็ลงกันยาว ๆ ติดเบรคกันน่าดู แต่เนินแรกนี่ยังไม่เท่าเนินสอง ตรงก่อนถึงจุดให้น้ำกิโลฯ ที่ ๑๔ เป็นช่วงวิ่งขึ้นเขาฝาละมี (ในแผนที่ชื่อนี้จริง ๆ ไม่ได้ตั้งเอง) จุดนี้แรงดึงดูดเป็นศัตรูกับเรามาก ออกแรงมากแต่ทำไมตัวมันเหมือนไม่ไปข้างหน้าเลยวะ? พอพ้นเนินก็ถึงจุดให้น้ำพอดี ขอบคุณพี่ ๆ มาก (ดูกราฟความชันได้จากภาพประกอบนะครับ)

พูดถึงจุดให้น้ำ นี่เป็นอีกเรื่องที่ต้องชมเพราะมีอยู่ตลอดทาง ไม่ขาด หลายจุดมีแตงโมให้บริการด้วย

การปิดถนนของงานนี้ ยิ่งกว่า ๑๐๐% อีก ปีอื่นเป็นแบบนี้หรือเปล่าไม่รู้ แต่ปีนี้อาจจะเป็นเพราะมีเจ้านายมาร่วมวิ่งด้วย เลยมีอาสาสมัคร เจ้าหน้าที่มูลนิธิ ตำรวจ นักเรียนนายร้อย ยืนคุมตลอดเส้นทาง ยืนคุมหน้าบ้านทุกบ้านเลย ปลอดภัยแน่นอน

งานนี้เนื่องจากผู้จัดไม่ใช่บริษัทมืออาชีพ หลายอย่างในงานก็อาจจะไม่ครบถ้วนหรือตกหล่นไปบ้าง ก็อยู่ที่ว่าใครจะซีเรียสกับเรื่องไหน เช่น งานนี้ไม่มีชิปจับเวลานะครับ นักวิ่งต้องจับเวลาเอาเอง จะใช้นาฬิกาหรือโทรศัพท์มือถือก็ตามสะดวก pacer ก็ไม่มีนะครับ อยากจบเวลาเท่าไหร่นักวิ่งคุมเพซเอาเอง ต้องกระตุ้นตัวเอง

ใครที่อยากมีภาพเยอะ ๆ วิวสวย ๆ งานนี้อาจผิดหวัง เพราะช่างภาพส่วนมากมาตั้งกล้องรออยู่ในบริเวณโรงเรียนนายร้อยที่กิโลฯ ๒๗ – ๒๘ (ของระยะ ๓๒ โล) ไปแล้ว ทำให้วิวถ่ายกับภูเขา ท้องนา พวกนี้ไม่น่าจะมี ยกเว้นจะถ่ายกันเอง

อีกเรื่องคือ อาหารหลังงานเหมือนจะมีน้อยไปหน่อย นักวิ่งระยะ ๓๒ โลเข้าเส้นชัยมาก็แทบไม่เหลืออะไรแล้ว

อย่างที่บอกข้างต้นว่า เรื่องพวกนี้อยู่ที่ว่าใครจะซีเรียสกับเรื่องอะไร ถ้าดูแล้วว่าประเด็นพวกนี้เราไม่ซีเรียส ก็ถือเป็นงานที่อยากแนะนำให้มาวิ่งกันครับ

คำแนะนำสำหรับคนที่จะมาก็คือ ซ้อมให้ถึง ถ้าเป็นไปได้ก็ซ้อมเนินมาด้วยครับ จะดีมาก

คำแนะนำนี้ได้มาด้วยประสบการณ์ตรงของผมเอง ก่อนมางานนี้ก็ซ้อมลองรันระยะนี้มาแล้วมั่นใจว่าเอาอยู่แน่นอน แต่ไม่ได้ซ้อมเนินมาเลย เพราะไม่รู้จะไปซ้อมที่ไหน

ตอนวิ่งจริงเวลาถือว่าใช้ได้ (สำหรับตัวเอง) ๒๔ โลแรกเพซเฉลี่ยอยู่ที่หกต้น ๆ แต่พอขึ้นเนินสุดท้ายช่วงปลายโล ๒๔ เกิดเจ็บเข่าขวาแปล๊บบบบบขึ้นมาอยู่ก่อนถึงจุดให้น้ำนิดเดียว ถามถึงสเปรย์ที่จุดให้น้ำ ไม่มี ชี้ไปที่จุดแพทย์พยาบาลที่อยู่ถัดไปอีกนิด ค่อย ๆ เดินไปปรากฏว่า สเปรย์หมด ได้ครีมมาแทน เอาก็เอาวะ ทาครีมแล้วนวดต่ออาการเหมือนจะดีขึ้น ลองจ็อกเบา ๆ ก็ไม่ไหว อาการแปล๊บมาทุกครั้งที่ลงเท้าขวา

เหลืออีกเจ็ดโลจะถึงเส้นชัย เอาไงดี กูมาขนาดนี้แล้ว ไม่ DNF แน่นอน เดินเอาก็ได้วะ ช่วงแรก ๆ ที่เดินปวดใจมากที่เห็นเพื่อนนักวิ่งแซงเราไปทีละคน ทีละคน แต่แค่แป๊บเดียวก็เปลี่ยนมาโฟกัสกับการเดินของตัวเอง

เดิน ๆ อยู่เหมือนอาการจะดีขึ้น ลองจ็อกดูก็ไม่ไหว ต้องเดินต่อ แม่งเริ่มสายแล้วด้วย แดดก็แรง ไปเร็วก็ไม่ได้ เดินจนมาเข้าประตูโรงเรียนนายร้อย โอ้โห รถติดกันยาววววว นักวิ่งที่เข้าเส้นชัยแล้วเริ่มทยอยกลับ เราก็เดินเขยก ๆ ไป เพื่อนนักวิ่งก็แซงไป หลายคนให้กำลังใจ บอกอีกนิดเดียว (มีหลายคนที่ผมขอบคุณไม่ทัน ขออนุญาตขอบคุณไว้ตรงนี้นะครับ) แล้วพวกช่างภาพก็มาอยู่กันแต่ตรงนี้นะ ตอนกูวิ่งดี ๆ นี่ไม่มีเลย พอกูเดี้ยงล่ะมีเพียบ

เดินต่อมาจนเข้าเส้นชัย ดูเวลาแล้วก็เสียดาย ถ้าไม่เดี้ยงคงสนุกกว่านี้ แต่ถ้ามองในแง่ดี นี่เป็นเจ็ดกิโลฯ ที่ได้อยู่กับตัวเองล้วน ๆ โฟกัสอยู่กับการเดินทีละก้าว ไม่ได้คิดถึงอะไรอย่างอื่นเลย ไม่มีความรู้สึกท้อ ไม่ได้เร่งอยากจะให้ถึงเร็ว ๆ แปลกดี

ถ้าให้สรุปประสบการณ์ครั้งนี้ น่าจะเป็น “เหมือนจะชนะแต่แพ้ เหมือนจะแพ้แต่ชนะ”

เจอกันงานหน้าครับ… ❤