เชียงใหม่ เพื่อนเก่าที่ไม่คุ้นเคย

ผมเพิ่งกลับมาจากเชียงใหม่ เป็นการกลับไปครั้งแรกในรอบ 5 ปี ต้องบอกก่อนว่าไปคราวนี้อยู่แค่ 3-4 วัน และไม่ได้ไปที่ไหนมาก แต่ก็มากพอที่จะเกิดความรู้สึกอะไรบางอย่าง

เคยมั้ยครับ เวลาที่เราไปเจอเพื่อนเก่าที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ห่างหายกันไปตามเส้นทางชีวิตของตัวเอง แล้วกลับมาเจอกันอีกครั้ง แวบแรกของความรู้สึกเราดีใจที่ได้กลับมาเจอกันแล้วเราก็นั่งพูดคุยไต่ถามสารทุกข์สุขดิบถึงชีวิตของแต่ละคน แล้วนั่งคุยกันเรื่องเก่าๆ ที่เราเผชิญมาด้วยกัน แต่หลังจากนี้ล่ะที่เราจะเริ่มหมดเรื่องราวที่จะมาคุยกัน พร้อมๆ กันนั้นเราจะเริ่มพบว่าเพื่อนเรามีบางอย่างที่เปลี่ยนไปจากภาพจำของเราในอดีต (เช่นเดียวกัน เพื่อนเราก็จะคิดอย่างนั้นกับเราเหมือนกัน) และบ่อยครั้งที่เราอยากให้เป็นอย่างเดิมมากกว่า

ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นในช่วงที่ผมอยู่ที่เชียงใหม่ ผมเริ่มมองเชียงใหม่ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เป็นสายตาของคนนอก ไม่ใช่คนที่เคยอยู่เชียงใหม่มาสิบกว่าปีอย่างที่เป็นมา เพราะเชียงใหม่ในวันนี้เปลี่ยนไปจากเดิมมาก

อย่างแรกที่รู้สึกได้เลยก็คือ รถเยอะขึ้นมาก ไปทางไหนก็มีแต่รถยนต์ ส่วนหนึ่งก็น่าจะเป็นผลมาจากความด้อยประสิทธิภาพของระบบขนส่งมวลชน ซึ่งเป็นปัญหาดั้งเดิมของเชียงใหม่ ใครที่บ่นว่าระบบขนส่งมวลชนที่กรุงเทพฯ แย่ ลองมาอยู่เชียงใหม่หน่อยเถอะ กลับกรุงเทพฯ จะเปลี่ยนมุมมองไปเลย และก็นี่เองที่ทำให้คนส่วนใหญ่ขวนขวายที่จะซื้อรถมอเตอร์ไซค์หรือรถยนต์ของตัวเอง เพื่อให้ชีวิตสะดวกขึ้น

ต่อมาก็คือ การก่อสร้างมีเต็มไปหมด ทั้งคอนโดฯ บ้านจัดสรร ศูนย์การค้า ฯลฯ ตอนนี้กำลังมีการก่อสร้างศูนย์การค้าเซ็นทรัลเฟสติวัล เชียงใหม่ ซึ่งจะเป็นเซ็นทรัลแห่งที่ 3 ของเชียงใหม่ รองจากเซ็นทรัล กาดสวนแก้ว และเซ็นทรัล แอร์พอร์ต ขณะที่บริเวณสี่แยกรินคำก็กำลังก่อสร้างศูนย์การค้าเม-ญ่า ของเอส เอฟ ซีเนม่า ซิตี้ ที่มีกำหนดจะเปิดปลายปีนี้ ยังไม่นับเทสโก้ โลตัส บิ๊กซี คาร์ฟูร์ แมคโคร อีกสารพัด ด้านฟากที่อยู่อาศัยก็มีทั้งกลุ่มทุนท้องถิ่นและกลุ่มทุนจากกรุงเทพฯ ขึ้นไปพัฒนาโครงการกันเพียบ ถามคนที่นั่นก็ได้ความว่า นอกจากกำลังซื้อของคนเชียงใหม่เองแล้ว หลังจากน้ำท่วมใหญ่ก็มีคนกรุงเทพฯ นี่ล่ะมาซื้อที่ซื้อบ้านที่นี่เพื่อเตรียมไว้เป็นที่พักสำรอง

ความคึกคักในลักษณะเช่นนี้ ทางหนึ่งก็บอกว่าดี เพราะมันช่วยให้เกิดการจ้างงาน เศรษฐกิจเติบโต ผู้คนมีเงินจับจ่ายใช้สอย ซึ่งผมไม่ปฎิเสธ ผมไม่ได้เป็นพวกโหยหาอดีตที่อยากจะให้กลับไปนั่งเกวียน ขี่ม้า เดินตลาดสด อะไรอย่างนั้น ติดอยู่นิดเดียวในเรื่องของการวางแผน วางผังและการควบคุมให้การเติบโตที่จะเกิดขึ้นมันเป็นไปโดยที่ไม่ทำให้เชียงใหม่กลายเป็นเมืองที่โตโดยปราศจากการดูแล ใครอยากได้อะไรก็มาจ้วงเอา จ้วงเอา จนถึงวันหนึ่งที่เสน่ห์ที่ทำให้เชียงใหม่เป็นที่รู้จักมันหายไปจนเอากลับคืนมาไม่ได้อีกเลย

แค่ไม่อยากเห็นเชียงใหม่โตแต่วัตถุ เท่านั้นเอง