อยากจำกลับลืม อยากลืมกลับจำ

ปกติแล้วชีวิตเราพบเจอคนมากมายนะฮะ แต่คนที่เราจดจำได้จริง ๆ ส่วนมากจะเป็นคนใกล้ชิดหรือเพื่อนร่วมงาน ซึ่งหลายคนพอห่าง ๆ กันไปก็อาจจะจำได้บ้างไม่ได้บ้าง

เว้นแต่ว่าคนคนนั้นจะมีอะไรบางอย่างให้เราจดจำ อาจจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือพฤติกรรมบางอย่างที่แม้ว่าเวลาผ่านไปหลายสิบปีก็ยังลืมไม่ลง

เมื่อเช้าพี่นั่งดูรายการแนวคุยข่าวช่องนึง ระหว่างที่พิธีกรอ่านข่าว ภาพในจอเป็นฟุตเทจกลุ่มนักข่าวที่นั่งรอทำข่าวกันเป็นกลุ่ม ๆ เล็กบ้างใหญ่บ้าง แล้วพี่ก็มาสะดุดกับนักข่าวชายคนนึงที่กล้องจับภาพมาเต็ม ๆ

อ้าว คนนี้กุรู้จักนี่หว่า ยังเป็นนักข่าวอยู่เหรอ

นักข่าวคนนี้เคยทำงานอยู่ที่เดียวกันตั้งแต่สมัยทำงานที่แรกเมื่อ .. เอ่อ กี่ปีมาแล้วก็ช่างมันเถอะนะฮะ 😅

แต่ที่จำเขาได้แม่นเพราะเรื่องนี้ครับ

ออฟฟิศที่พี่ทำงานตอนนั้นเป็นอาคารขนาดเล็กสี่ชั้น แต่ละชั้นจะมีห้องครัวเล็ก ๆ ที่แยกส่วนออกมาจากพื้นที่ทำงาน พนักงานจะใช้ห้องครัวนี้เป็นที่กินข้าว ล้างจานชามแก้วน้ำ นั่งคุยกัน ไปจนถึงใช้เป็นที่ดูดบุหรี่

วันนั้นในห้องครัวนั่งกันอยู่สามคน มีพี่นั่งคุยกับเพื่อนร่วมงานคนนึง และนักข่าวคนนี้นั่งดูดบุหรี่อ่านปริ้นต์ข่าวต่างประเทศเพื่อเลือกว่าจะแปลข่าวไหนดี

พอพี่แกดูดบุหรี่เสร็จก็ลุกทำท่าจะเดินกลับไปทำงาน แต่เหมือนว่ารองเท้าแตะที่พี่แกใส่อยู่จะมีอะไรติดที่พื้นรองเท้า แกเลยเดินไปที่อ่างล้างจานแล้วทำในสิ่งที่ทำให้พี่จำแกได้มาจนทุกวันนี้

แกยกขาขึ้นแล้วหยิบรองเท้าแตะมาที่อ่างล้างจานก่อนจะใช้สก๊อตไบรต์ที่พวกเราใช้ล้างจานชามช้อนแก้วน้ำถูไปที่พื้นรองเท้า ถู ถู ถู ถู จนพอใจแล้วก็วางสก๊อตไบรต์ไว้ที่เดิมก่อนจะเดินสบายใจกลับไปนั่งทำงาน

ครับ หลังจากวันนั้นพี่ไม่เคยใช้สก๊อตไบรต์ส่วนกลางอีกเลย 😂